Ζεμπεκιά
Ετυμολογική ανάλυση, ιστορική αναδρομή, πώς και γιατί. Πολύς λόγος για τη ζεμπεκιά· ο «χορός του μεθυσμένου», όπως χαρακτηρίστηκε, επειδή δεν υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα και ο χορευτής αυτοσχεδιάζει με βάση το ρυθμό και τη μελωδία. Δεν έχει βήματα αλλά έχει φιγούρες και μια συγκεκριμένη κυκλική κίνηση και μπορούμε να πούμε ότι συνδυάζει και άλλους χορούς, όπως το τσάμικο και το καλαματιανό.
Είναι ένας χορός μοναχικός και παλιότερα τον θεωρούσαν αυστηρά ανδρικό, σήμερα όμως χορεύεται από γυναίκες και παιδιά.
Γενικά, αυτός ο χορός αρχίζει να χάνει κατά κάποιο τρόπο τη δημοφιλία του, διότι όσο περνούν τα χρόνια η νεολαία δεν αρέσκεται σε τέτοια ακούσματα με αποτέλεσμα να χάνεται σταδιακά, αν και είναι ένας χορός με παράδοση και προσωπικά, χαίρομαι να βλέπω άτομα γνωστά ή άγνωστα να εκφράζονται με αυτό τον τρόπο.
Η ζεμπεκιά αφήνει τη δυνατότητα στον χορευτή να εκφραστεί, να ξεχάσει τα προβλήματά του ή να δείξει τα συναισθήματά του. Συνήθως ο χορευτής χορεύει ανάλογα με το τραγούδι που επιθυμεί εκείνη την ώρα, αν είναι ερωτευμένος ή έχει καημούς.
Με λίγα λόγια μπορούμε να πούμε ότι «Μια ζεμπεκιά την ημέρα(!) τα προβλήματα τα κάνει πέρα.»