Στο ρυθμό της σάμπα
Τι να πρωτοπεί κανείς για τη μοναδική ομορφιά του Ρίο ντε Τζανέιρο, τις ατέλειωτες, γεμάτες ζωή, παραλίες του, τη διάσημη νυχτερινή ζωή του και το καρναβάλι! Εδώ ο χρόνος κυλά στους ρυθμούς της μπόσα νόβα, του ποδοσφαίρου και του footvolleyπου παίζεται συχνά στις παραλίες.
Έπαιξα με μελλοντικούς(;) ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές. Κολύμπησα στην Ιπανέμα και την Κοπακαμπάνα.
Ανέβηκα στο βράχο του Κορκοβάντου, στον Ιησού τον Λυτρωτή. Κάνοντας το γύρο της Λαγκόα πέρασα μια βόλτα από τα μαγαζιά του Λεμπλόν, ανέβηκα στο λόφο της Σάντα Τερέζα. Ήπια κασάσα στη Λάπα και χόρεψα σάμπα μέχρι το ηλιοβασίλεμα!
Και φυσικά δε θα μπορούσα να χάσω τη μεγαλύτερη παρέλαση καρναβαλιού στο κόσμο- μπήκα στο σαμπαδρόμιο, τεράστια άρματα, καλλίγραμμες χορεύτριες με πολύχρωμες μάσκες και κουστούμια είχαν κατακλύσει το στάδιο.
Κάθισα δίπλα σε μια ηλικιωμένη (απόγονο σκλάβων) που μου εξήγησε ότι το Καρναβάλι του Ρίο, όπως το ξέρουμε σήμερα, γεννήθηκε σε μια προσπάθεια να κάνουν οι ντόπιοι τις γιορτές τους πιο «πολιτισμένες», «ευρωπαϊκές». Η μουσική και η παρέλαση συνεχίστηκαν μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της επόμενης μέρας.
Έφυγα τα χαράματα και θαύμαζα τα ολυμπιακά έργα, όταν στην κεντρική πλατεία είδα να χορεύουν καποέιρα. Μαγεμένη μπήκα στο ξενοδοχείο όπου η εθνική ποδοσφαίρου ετοιμαζόταν να φύγει, προσπέρασα το Νεϊμάρ για να πάρω συνέντευξη- άλλωστε γι’ αυτό ήρθα- από τον Πελέ.
Μα, ξύπνησα πριν του μιλήσω!