Ποντάρουν στο φόβο μας
21:40 Είμαι τόσο ενθουσιασμένη που νομίζω ότι η καρδιά μου θα φύγει απ’ τη θέση της. Προγραμμάτιζα αυτό το ταξίδι απ΄ το καλοκαίρι και να ‘μαι λοιπόν τώρα στο Παρίσι, στο συναυλιακό χώρο Μπατακλάν για να ακούσω live τους αγαπημένους μου EaglesofDeathMetal. Το μέρος είναι ασφυκτικά γεμάτο, 1000 άνθρωποι εδώ μέσα και όλοι τους περιμένουμε με αγωνία. Γιατί η αναμονή να είναι τόσο βασανιστική;
21:45 Να τοι, ανέβηκαν κιόλας στη σκηνή! Το κοινό από κάτω ζητωκραυγάζει και ξεσπά σε επευφημίες μόλις τους αντικρίζει. Φωνές, κακό, χειροκρότημα και με τις πρώτες νότες που ακούγονται… το Μπατακλάν ησυχάζει.
21:50 Από πού έρχεται αυτό; Είναι μέρος του show; Μα, μια στιγμή… πυροβολισμοί; Τρεις άντρες έχουν ανοίξει πυρ εναντίον μας και μια ατελείωτη ροπή από σφαίρες παγώνει το αίμα όλων. Το μυαλό μου δουλεύει με 1000 στροφές το δευτερόλεπτο. Ποιοι είναι αυτοί και τι θέλουν; Τι κάναμε για να το αξίζουμε αυτό; Το πλήθος τρέχει για να σωθεί, ο ένας ποδοπατά τον άλλον στην προσπάθεια του να βρει την πλησιέστερη έξοδο. Φωνές, κακό, ποτάμια αίματος…
Ο απολογισμός των τρομοκρατικών επιθέσεων στο Παρίσι στις 13/11 ξεπερνά τα 150 θύματα εκ των οποίων οι 89 άφησαν την τελευταία τους πνοή στο Μπατακλάν. Μα αυτά είναι πράγματα που ξέρετε, μιας και η είδηση ταξιδέψε αμέσως σε ολόκληρη την υφήλιο- τα οφέλη, βλέπετε, της τεχνολογίας που μας παρέχει η σημερινή «πολιτισμένη» κοινωνία.
Μέσα στο χρονικό διάστημα που μεσολάβησε, το θέμα έχει αναπαραχθεί ξανά και ξανά από τα μέσα παγκοσμίως, καθώς το περιστατικό θορύβησε ιδιαίτερα το Δυτικό κόσμο μιας και ο Ανατολικός έχει συνηθίσει πλέον στις εκδηλώσεις μίσους της ISIS. Και αναρωτιέμαι, έπρεπε να φτάσουν τα πράγματα σε τέτοιες ακρότητες για να ενημερωθεί πλήρως ο κόσμος για την κατάσταση έκτακτης ανάγκης που εκπέμπει η Ανατολή; Φυσικά, πριν από το περιστατικό οι πολίτες της Δύσης αδιαφορούσαν, επέλεγαν την απάθεια από την ενημέρωση και τη δράση. Όλοι γνώριζαν, βέβαια, για την ύπαρξη μιας τρομοκρατικής οργάνωσης ονόματι ISIS κάπου στην Ανατολή που κατακαίει πόλεις και σκοτώνει αποτρόπαια αθώους ανθρώπους, αλλά απ’ τη στιγμή που εμείς ήμασταν «βολεμένοι» και δεν καιγόταν το σπίτι μας, ποιος ο λόγος να νοιαστούμε για το σπίτι του διπλανού; Ταρακουνηθήκαμε όλοι μόνο, όταν αντικρίσαμε την τρομοκρατία στο κατώφλι μας.
Έτσι, αδιαφορούσαμε όλο αυτό το διάστημα για την τύχη των αθώων που σκοτώνονταν εν ψυχρώ στην Ανατολή. Ξάφνου γίνεται το περιστατικό στη Γαλλία και όλος ο πλανήτης βυθίζεται σε πένθος.
Και μέσα σε αυτό τον πανικό που απλώθηκε να έχεις και τον κάθε αδαή να διεξάγει λαϊκό δικαστήριο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημοσιοποιώντας αερολογίες και ανακρίβειες. Και συνάμα άλλον να εκφράζει την ειλικρινή του συμπαράσταση στα θύματα από τον καναπέ του σαλονιού του, με hashtags όπως #prayforparis και αλλάζοντας τη φωτογραφία προφίλ του τοποθετώντας τη Γαλλική σημαία, ενώ ποτέ άλλοτε δεν ασχολήθηκε με την κατάσταση στη Συρία. Φυσικά και δεν κατακρίνω την ένδειξη συμπαράστασης απέναντι στους αποθανόντες και το Γαλλικό έθνος αλλά βρίσκω εξαιρετικά θλιβερή την ανθρώπινη υποκρισία που έκανε για ακόμη μια φορά την εμφάνιση της.
Κάνουν όλοι λόγο για τη χώρα της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων!Για ποια ελευθερία και δικαιώματα μιλάμε, λοιπόν, τη στιγμή που μας στερούν το βασικότερο όλων, το δικαίωμα στη ζωή; Και οι κυβερνήσεις των κρατών τι έκαναν τόσα χρόνια για να εξαλείψουν το φαινόμενο της τρομοκρατίας, να εξαφανίσουν από το χάρτη αυτούς τους ανθρώπους που σπέρνουν το θάνατο σκοτώνοντας εν ψυχρώ στο όνομα της θρησκείας τους; Πώς προστάτευαν λοιπόν τους πολίτες τους και τους πολίτες των εμπόλεμων ζωνών; Καταδικάζοντας στις δηλώσεις τους τις πράξεις της ISIS ενώ ταυτόχρονα τη βοηθούσαν κάτω απ το τραπέζι στη συνέχιση του έργου της; Ένα έργο που γεννά το φόβο.
Ναι, και εγώ φοβάμαι. Φοβάμαι για το μέλλον της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που στερείται ανθρωπιάς. Μα πιο πολύ τρέμω γι αυτά που θα έρθουν. Με τους τρομοκράτες να δρουν ανενόχλητοι σκοτώνοντας αθώες ψυχές, με τις κυβερνήσεις να ανατινάζουν αεροσκάφη, γιατί διψούν για πόλεμο. Ως έφηβη με θλίβει τρομερά το γεγονός ότι θα ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου μέσα σε ένα τέτοιο κόσμο, ανήθικο, που έχει απολέσει και τα τελευταία δείγματα πολιτισμού, δικαιοσύνης και ελευθερίας.
Κλείνοντας, το μόνο ίσως θετικό που θα μπορούσαμε να βρούμε μέσα σε όλη τη δυστυχία που προηγήθηκε το τελευταίο διάστημα είναι ότι η ανθρωπότητα αφυπνίστηκε. Χρειαζόταν ένα γερό ταρακούνημα για να κατανοήσει ο κόσμος την αλλαγή στις σελίδες της ιστορίας και την είσοδο σε μια εποχή, από την οποία ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα. Το βλέπουμε και οι ίδιοι ότι νέες εξελίξεις και δεδομένα έρχονται συνεχώς στην επιφάνεια και καταρρίπτουν ό,τι προηγούμενο γνωρίζαμε. Επομένως, τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή ο άνθρωπος να αναθεωρήσει, να κατανοήσει και να διορθώσει τα λάθη που οδήγησαν την ανθρωπότητα σε αυτό το σημείο. Το εάν βέβαια θα εκμεταλλευτεί αυτή την ευκαιρία μόνο ο χρόνος μπορεί να το δείξει.