Είμαι δεκαέξι
Οι απαιτήσεις είναι αποπνικτικά πολλές και οι επιθυμίες είναι εξίσου πολυάριθμες καθιστώντας την εύρεση ισορροπίας μία δύσκολη και απαιτητική αποστολή.
Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρουμε είναι όχι μόνο από τις πιο δύσκολες που θα πάρουμε ποτέ αλλά και καθοριστικές για το υπόλοιπο της ζωής μας. Μας λείπει η ωριμότητα, η πείρα, η υπευθυνότητα και άλλα τόσα, όπως μας υπενθυμίζουν συχνά. Και είναι λογικό για το νεαρό της ηλικίας μας. Κι’ όμως οι φορές που καλούμαστε να συμπεριφερθούμε σαν ενήλικες είναι αναρίθμητες. Βέβαια, αυτό δεν είναι πάντα δυνατόν.
Κάποιος, επομένως, οφείλει να μας μάθει να συμπεριφερόμαστε έτσι. Να μας διδάξει να σκεφτόμαστε σαν ενήλικες, ώστε να επιλέξουμε σωστά το επάγγελμα μας.
Οι μεγαλύτεροι και έμπειροι λένε συχνά σε περιπτώσεις αδιεξόδου: «Βρες το πάθος σου και δε θα χρειαστεί να δουλέψεις ποτέ. Αν βρεις τη δουλειά που αγαπάς, κάθε μέρα θα είναι διασκέδαση.» Το να βρεις τη δουλειά που αγαπάς είναι αδύνατο. Δε μπορεί να συμβεί με κανένα μέσο, με κανένα δυνατό τρόπο. Και γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δεν έχουμε την εμπειρία! Πώς λοιπόν να γνωρίζουμε ποια είναι η δουλειά που αγαπάμε, αφού δεν έχουμε δοκιμάσει καμία ως τώρα;
Δεν είναι λογικό δεκαεξάχρονοι να καλούνται να επιλέξουν την πορεία της ζωή τους. Γιατί, φυσικά, δεν έχουν ζήσει σχεδόν τίποτα. Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους το έχουν περάσει στο σχολείο, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουν πώς είναι ο κόσμος για να διαλέξουν ποιο ρόλο θέλουν να κατέχουν σε αυτόν. Θα έπρεπε να μαθαίνουν πώς είναι να είσαι ενήλικας αντί να τους απαιτείται τόσο απότομα να συμπεριφερθούν σαν έναν.
Ναι, είμαστε δεκαέξι. Διψάμε για ζωή, για εμπειρίες, για το μέλλον. Λέμε συνέχεια πόσο τέλεια πρέπει να είναι να είσαι μεγάλος σε ηλικία και ανεξάρτητος, ελεύθερος να κάνεις ό, τι θέλεις. Στην πραγματικότητα, όμως, δεν ξέρουμε και τόσα πολλά για το τι σε κάνει ενήλικα, γιατί φυσικά είναι κάτι παραπάνω από ένα νούμερο. Δε μπορούμε να φερθούμε σαν ενήλικες, γιατί δεν είμαστε. Δεν έχουμε τη σοβαρότητα που απαιτούν οι καθηγητές μας, ούτε την υπευθυνότητα που επιζητούν οι γονείς μας.
Πρέπει, όμως, οι ενήλικες να το καταλάβουν αυτό και να σταματήσουν να μας φέρονται σαν να έχουμε τις ίδιες εμπειρίες και γνώσεις με αυτούς αλλά να αρχίζουν να μας αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη επιείκεια και υπομονή αφού στο κάτω-κάτω είμαστε ακόμη δεκαέξι.